दुई कविता

* सविना सिन्धु

यस्तो परिवर्तन

पर्खालहरू भत्किए
सडकहरू फैलिए
खहरे उर्लिएझै उर्लिनेहरू
हिलो भई थेप्चिए
तर आफ्नै झोपडी नियालीहेर्दा
बाँकी रहेछन् आवाजहरू
सत्य सीमा कोर्ने
तिमी, म र हामीबीच ।

अँध्यारो गल्ली

सबेरै यसैगरी डुल्ने गर्छन्
हावा नियमित झोक्काहरू
गल्लीको अँध्यारो हुँदै हराउँछ
कालो कोट र कोटसँगै
भएको वजनदार शरीर,
पहाड खसूँलाझैँ गरेर हेरिरहन्छ
अग्लो घरको दक्षिणपट्टि
केटाकेटीहरू गट्टा खेल्छन्
सडक साँघुरिँदै जान्छ
मान्छे हराउँछ
अँध्यारो गल्लीभित्र ।

- कपिलाकोट ९, सिन्धुली ।

Posted in: कविता